aliağa-aydın!
eskiden bu banliyö hattına havaalanına gezmeğe gittiğimizde binerdik. sanırım alsancaktan binerdik. gittiğimizi hatırlıyorum çünkü havaalanının merdivenlerinden kayarak ineceğim derken bacağımı sıkıştırmıştım. unutmam.
hah!
laf edelim:
zaman mekansal kutu uçaktan inip, kentin tatlı ilkbahar akşamı kokusunda, nemli bir serinlikte medeni bir şekilde yürüyüp vardığım tren istasyonunda, kurbağ vraklamaları ve taze çimen kokuları arasında treni beklemek.
tren, kuzey ile güneyin arasında kalan tüm katmanlardan kesit alan bir harika karşılaşma aracı olmuş.
güzel insanlar yanyana. tarımla uğraşanlar, mal taşıyanlar, işine gidenler, dersaneye gidenler, bir sürü kıyafet bir sürü yaşantı, bir sürü taşınan malzeme.
kentin farklı yaşayanları, sanki tren geçtikçe canlı bir kesit çizgisinin içinde kalıyorlar da katman katman trene dökülüyorlar gibi...
sadece o kadar da değil.
tren yolu kentin, eskiden beri, yamaçlarının izin verdiğince geçirilmiş eski tren yolu üzerinde; eski mahallelerinin arasından geçiyor. gecekondular, rehabilite edilmiş gecekondular...insanın o duraklarda inesi geliyor. arabayla geçerken hep uzağında kaldığın bir dekorun ulaşılabilir yakınlığı.
tren gelip geçtikçe kimbilir neler ne kadar değişecek diye düşünmeden edemiyor insan.
sabah 5:30'te aliağa'dan kalkan ilk sefer 6:30 da havaalanında oluyor.
aliağa!
kuzey-güney'in ne kadar fantastik olduğunu anlatmak için şu örneği verelim.
yazların geçtiği yeni foça'ya kentin göbeğinden bindiğiniz bir trenle, oraya sadece 15 dk uzaklıktaki bir durakta inerek ulaşabilmek!
izmir'in yaz sıcağında denize klimalı trenle gitmek.
üstelik belediyenin çoğunlukla kendi bulduğu ya da öz kaynakları ile hükümetin köstekli destekleri ile "rağmen" bitirebildiği bir proje.
nilay demişti "... bir kere hala kokuyor.." diye.
varsın koksun, koku gider, gitmişti de, yine gider.
ama ya bu ist'in hali ne olacak, Mc Do. hamburgeri gibi, hiç bozulmuyor. maşallah!
seviyorum.
