açılışta kendini sezdiren ama gizlenmeyi başaran şu Kazıyınız mektuplarını dağıtanlar, ortalıkla küçük bisikletiyle dönüp duran çocuk ve kenarda oturanların da aç olaibleceğini düşünüp iki kez özellikle parmaklıklara gelen servis yapan çocuk, favorimdi.
sergiye hızla bakıp, dız ağrısının emrinde, merdivenleri ağır aksak inerek huzuru parmaklıklarda buldum. nishizawanın fikri güzel basit. en dar yerlerinden geçmek, sergiyi gezmekten daha eğlenceli.
ama biliyorum ki ben sanattan anlamıyorum...
hayırlısı..