Yedi sene önce, Paris'te yaz.
Ağustos ayı olmalı.
Sam Basu beni Treignac Projet'e davet etmişti.
Ben de gitmiştim. Deneyimlerimi BURAYA yazmıştım. Benim için oldukça karışık zamanlardı. Yazmam Ekim ayını bulmuş.
3 Temmuz 2018.
Neredeyse tam yedi sene sonra tekrar Treignac'a gelip giriş kapısından geçince, aşırı stres ve depresyondan bilincim yarı kapalı da olsa burada yaşadıklarımın sonra aldığım kararları ne kadar etkilemiş olduğunu tekrar anladım.
Bu defa derin derin kokuları içime çektim, sesleri dinledim, böcekleri, gece anlam veremediğim sesleri, kendi sessizliğimi pek dert etmedim.
Gelirken aklımda orada yapmayı düşündüğüm bir kaç proje vardı. Toprağı kazmak, çevredeki malzemelerle yapısal yerleştirmeler kurmak, büyük boy boyamalar yapmak...
Konuşamamak, gerçekten konuşmamak, herkesin her şeyi açık biçimde konuşabileceği bir zamanı beklemek, taşınmalar, yersiz hayaller kurmak, geleceğin hayalsiz leşlerine, hayalleşlerine, yaşarken hayallere, hayaletlere dönüşmek aklımdaydı. FORCED MIGRATION'da aklımın köşesindeydi bunları düşünürken.
Treignac'ın ortamının da dürtmesi ile daha önce hiç yapmadığım türde portre çizimlerini önce eskiz defterinde küçük boyutta suluboya ile denedim.
Birkaç kadeh pempe şarap içtim, ara ara açıp kapayan bulutlar yüzünden bir serin bir sıcak yüzüme vururken, hafif çiseleyen yağmurdan korunaklı bir saçak altında, terlikli; hava kağıdı görmeme izin vermeyecek kadar kararana dek çizdim.
Birkaç kadeh pempe şarap içtim, ara ara açıp kapayan bulutlar yüzünden bir serin bir sıcak yüzüme vururken, hafif çiseleyen yağmurdan korunaklı bir saçak altında, terlikli; hava kağıdı görmeme izin vermeyecek kadar kararana dek çizdim.
Yemek hazırlıklarına yardım için içeri girince Sam'a çizimleri gösterdim, hislerimi anlattım. "Şimdi konuşamayan, bunun acısını, zamansızlığı, yersizliği, dilsizliği anlatan, kaybolmuş hayaletler; konuşmak için doğru zamanı bekleyiyorlar" dediğimde Sam, "DUR!" dedi. Hayaletlere dair hazırladıkları sergiden bahsetti ve bu küçük boyamaların büyük versiyonlarını bu sergiye dahil etti. Serginin adını da "WAITING TO SPEAK" koydu.
Aşağıda bu serginin metni ve fotoğrafları var.
2018 yılı Treignac deneyimi özeti pek yakında...
Matt Bryans
Cenk Dereli
Jean Gilbert
Emma Holmes
Charlotte Houette
Liz Murray
Anna Rowson
Francis Uprichard
An exhibition about ghosts, losses and futures. Waiting to Speak assembles together a host of damages, from architecture to ecology that linger in the moment. The exhibition defines a space where we might be able to hear other voices Speaking Out, if only we can open ourselves to their address. “It is necessary to speak of the ghost, indeed to the ghost and with it, from the moment that no ethics, no politics, whether revolutionary of not, seems possible and thinkable and just; that does not recognize in its principal the respect for those others who are not yet there, presently living, whether they are dead or not yet born. 1 In that the ghost becomes central to Derrida’s thought on the political, it also becomes vital to the philosophy of the future. In Spectres of Marx Derrida explicitly addresses the problem of the collapse of the Soviet Union, the declaration of the end of history, and the question of the future of Marxism, and it is this question that prompts the wider question of the possibility of the political in general, and raises the issues of the ghost.” 2 “…The conception of happiness, in other words, resonates irremediably with that of resurrection. It is just the same with the conception of the past, which makes history into its affair. The past carries a secret index with it, by which it is referred to its resurrection. Are we not touched by the same breath of air which was among that which came before? Is there not an echo of those who have been silenced in the voices to which we lend our ears today? Don’t the women that we court have sisters who they do not recognize anymore? If so, then there is a secret protocol between the generations of the past and that of our own. For we have been expected upon this earth. For it has been given us to know, just like every generation before us, a weak messianic power, on which the past has a claim. This claim is not to be settled lightly…” 3 With warm thanks to Liam Sprod for painting the walls black, and Sabrina Tarasoff for her essay, Ghost Stories of Almost Nobody, Mousse 63. 1 J. Derrida, Specters of Marx. p xviii. 2006. 2 Quoted in Nuclear Futurism Liam Sprod, Nuclear Futurism. p 46. 2012 3 Walter Benjamin, On the Concept of History. Thesis II
